Swetry, swetry, swetry... To był pierwszy etap mojej dziewiarskiej przygody. Pierwszy i jak dotąd najdłuższy, ale niezbyt intensywny. Dziergałam głównie swetry, czasem popełniłam jakiś szalik. Wszystkie swetry robiłam wtedy w częściach i zszywałam, według tzw. "starej szkoły". Tak jak uczyła mama. Powstało ich trochę. Ile? Nie wiem. Nie liczyłam, nie prowadziłam takich statystyk. Część z nich zachowało się do dzisiaj. Niektóre nawet zakładam na siebie od czasu do czasu. Nie będę ich tu pokazywać, bo niektóre odeszły w niebyt, a inne nie bardzo się do tego nadają.
Robienie swetra zwykle zaczynało się od stwierdzenia -"muszę sobie zrobić sweter". Potem było szukanie włóczki. Nie było to łatwe na ówczesne czasy. Wybór był mały, a na dodatek był to głównie akryl, czasem z niewielką domieszką wełny. I z takich właśnie akrylowych włóczek powstawały moje swetry, a ja często zastanawiałam się, gdzie są te piękne włóczki o których piszą w gazetkach dziewiarskich.
Swetry wykonane w tym czasie były trochę toporne, może zbyt ciężkie, nie zawsze idealnie leżały, ale naszpikowane były wszelkiego rodzaju wzorami. Warkocze, warkoczyki, kratki, przeplatanki, rąby, bąble i zygzaki to coś co uwielbiałam robić. Wielokrotnie zaczynałam robótki jakimś gładkim ściegiem, ale zawsze coś mi nie grało, nie pasowało..Zaczynałam od nowa wzorami warkoczowymi, a ich mnogość sprawiała, że robótka stawała się ciekawsza, szybciej jej przybywało i sprawiała o wiele więcej przyjemności.
A to tylko mała cząstka tego co wyplotłam:
Czas "topornego" dziergania minął już bezpowrotnie, lecz zamiłowanie do warkoczy zostanie na zawsze.
A teraz będzie o tym co mnie zachwyciło, porwało do reszty, wzniosło na wyżyny, a momentami sprawiało, że unosiłam się nad ziemią:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz